ซานญ่า กับช่วงเวลาที่ อาร์เซนอล

หลายๆอย่างอาจเปลี่ยนแปลงไปก็ได้ หากสิ่งเหล่านี้ไม่เกิดขึ้น

ผมอาจเล่นโดยไม่คิดอะไรมาก, ผมอาจทำได้ดีกว่านี้, ผมอาจตัดสินใจได้ง่ายกว่านี้, ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเคยเป็นกับ อาร์เซนอล หรือทีมชาติ ผมรู้ว่าผมสามารถทำได้ดีกว่านี้

มันเริ่มต้นในเดือนกุมภาพันธ์ 2008, 13 กุมภาพันธ์คือหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่จะลงเล่นในแชมเปี้ยนส์ลีกรอบ 16 ทีมสุดท้ายนัดที่สองที่จะพบกับ เอซี มิลาน, ผมสูญเสียน้องชายไปอย่างไม่คาดคิด

ลุ้นสนุกเชียร์บอลไปกับเรา การพนันกีฬาอีสปอร์ต หรือเกมอื่นๆกับ แบล็คแจ็ค

เขาวัยเพียง 28 งานศพของเขาจัดขึ้นในเซเนกัล แต่ผมไม่สามารถไปร่วมงานได้, ผมกลับมายัง อาร์เซนอล เพื่อลงเล่นในนัดที่สอง

กลับมาบ้านที่ซึ่งทุกคนอารมณ์โศกเศร้า, ดังนั้นพ่อของผมบอกผมให้กลับไปลงเล่น, ผู้จัดการทีมเชื่อมั่นในตัวผมเช่นกัน, เขาไม่ได้บอกผมว่าต้องทำอะไรหรือเอาผมออกจากทีม, ผมตัดสินใจของผมเองและเขาก็เคารพพวกเขา

ในตอนสิ้นสุดวัน ผมไม่สามารถปล่อยให้ทีมล้มลงได้ มันรู้สีกเหมือนผมต้องจัดการแยกเรื่องชีวิตส่วนตัวและงานออกจากกัน, แต่หลังจากนั้นในเดือนถัดมา มันก็เข้มข้นขึ้น

เรากำลังเล่นกับ เชลซี, หนึ่งในทีมที่ดีที่สุดในลีกพร้อมด้วยนักเตะชื่อดังมากมาย, ผมเคยดูพวกเขาเล่นทางทีวีและในทันที ที่นั่นผมได้ลงเล่นเผชิญกับพวกเขาและยิงประตูแรกของผมให้กับ อาร์เซนอล ที่สแตมฟอร์ดบริดจ์

ผมเต็มไปด้วยอารมณ์แต่ต่อมาในเกมผมพยายามจะผ่านบอลและบางอย่างมันก็ไม่ถูกต้อง, ผมจำสนามหญ้าได้ว่ามันค่อนข้างลื่นและตอนที่ผมเล่นบอล ส้นเท้าหลังของผมลื่นไถลมากกว่าที่ควรและทำให้เส้นเอ็นของผมฉีก

ในตอนแรกมันไม่ได้รู้สึกแย่กและผมเล่นต่อไป แต่หลังจากผ่านไป 5 นาที ผมรู้ว่าผมไม่สามารถเล่นได้อีกต่อไป, ผมต้องเปลี่ยนตัวออกและหลังจากนั้นพวกเขาก็ยิงประตู บางทีอาจจะ 2 นาทีหลังจากนั้นเลยละ มันเป็นสถานการณ์ที่แย่เอามากๆ

ลองนึกภาพนะคุณยิงประตูแรกให้ อาร์เซนอล ขึ้นนำ แล้วก็ดันได้รับบาดเจ็บและหลังจากนั้นก็ไม่ชนะในเกม, ผมคิดว่าเรากำลังจะชนะเกมนั้น, เรามั่นใจและนั่นบางทีเราอาจกำลังไปสู่สิ่งที่ดีกว่า แต่ในตอนสิ้นสุดของวัน ผมได้รับบาดเจ็บ เราเสียแต้มและมันรู้สึกเหมือนว่าเราพ่ายแพ้ทุกอย่าง มันคือจุดสิ้นสุดฤดูกาลของผม

ผมสู้อย่างหนักเพื่อกลับมาให้ได้ตลอดทั้งซัมเมอร์, การได้มีชื่ออยู่ในทีมยอดเยี่ยมของ PFA สำหรับฤดูกาลแรกของผมเพิ่มความมั่นใจให้กับผมอย่างมาก แต่เมื่อคุณกลับมา ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปอย่างช้าๆ, ผมพยายามมีสมาธิและผมก็ทำผิดพลาด ผมไม่เป็นตัวของตัวเองและผมรู้ว่าผมสามารถทำได้ดีกว่านี้

มันยากที่จะอธิบายนะ แต่ไม่มีอะไรรู้สึกถูกต้องเลย ในหัวของผม ผมรู้ว่าแท้จริงถึงสิ่งที่ผมสามารถนำมาสู่ทีมได้แต่ร่างกายของผมมันไม่เป็นไปตามนั้น, บางวันผมรู้สึกเหมือนกับหุ่นยนต์, ผมเคยขับรถไปที่นั่นและจำไม่ได้ว่าจะต้องไปทางไหน

ผมไม่เคยคุยกับใครเกี่ยวกับมัน ผู้คนที่รู้จักผมรู้ว่าผมค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ มันไม่ใช่ธรรมชาติของผมที่มักจะทำตัวโดดเด่น, ผมจะกลับมา, ฝึกซ้อม, ทุ่มเทให้ดีที่สุดและหลังจากนั้นหากผมต้องเดินก้าวไปข้างหน้า ผมก็จะทำ แต่ผมเป็นคนเงียบๆและผมไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือ

เพื่อนร่วมทีมคงรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเพราะพวกเขาเคยอยู่ด้วยกันกับผม พวกเขาดีกับผมมากๆ, พวกเขาทำให้ผมหัวเราะและพวกเขาก็ดี, จริงๆแล้วผมจำได้ว่า กาเอล กลีชี่ พาผมไปดูโชว์ที่เรียกว่า อฟริกา อฟรีกา ในลอนดอน ตอนที่ยังเป็น O2

ผมรู้จัก กาเอล จากทีมชาติและเขาก็สนิทกับผมมากๆ เขาช่วยเหลือผมจริงๆ, ทุกคน พวกเขาทำให้ผมหัวเราและทำให้ผมรู้ว่าผมยังคงมีความสุข, ไม่สำคัญว่าจะเกิดอะไรขึ้น, มันคือพรและผมต้องก้าวไปข้างหน้า, ทุกคนเป็นคนดีที่สโมสร, แม้แต่โค้ช, ทุกคนพูดคุยกับผมเพื่อช่วยเหลือผม

แต่อย่างที่ผมบอก ผมไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร นั่นคือเหตุผลที่ผมมี นีล, หนึ่งในนักจิตวิทยา เพื่อขอบคุณ

มันเป็นคืนก่อนเกม ผมจำได้ดีเลยละ

“บัค, ขอคุยอะไรหน่อยได้ไหม?” เขากล่าว

“ได้ แน่นอนสิ”

“อืม ผมสังเกตุเห็นว่าคุณมาที่นี่แต่คุณไม่ได้อยู่ที่นี่”

“คุณหมายความว่ายังไง?”

“ผมดูคุณมาซักพักแล้ว และคุณอยู่ที่นี่แต่ใจขอบคุณอยู่ที่อื่น มีอะไรในใจคุณหรือปล่าว?”

ดังนั้นเราเลยได้คุยกัน และผมเปิดใจกับเขา และมันก็ช่วยได้

ผมรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย และนั่นมันเป็นช่วงเวลาสำหรับผมเพื่อก้าวขึ้น มันคือเวลาสำหรับผมเพื่อสนุกกับความจริงที่ผมได้กำลังสวมเสื้อ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนอื่น มันขึ้นอยู่กับผมเพื่อให้ก้มหน้าลงและทำงานหนัก ทีละนิด ทีละนิด ตนผมกลับมาอยู่ในจุดที่ดีที่สุดของผม

ผมได้ความมั่นใจกลับมา, ผมเด็ดเดี่ยวมากขึ้นและผมเล่นฟุตบอลได้ดีขึ้น, ผมคิดต่างออกไป, ฟุตบอลเคยเป็นทุกอย่างแต่หลังจากที่จบใน 90 นาที ก็มีสิ่งอื่นอีก

และสิ่งเหล่านั้นคือเรื่องสำคัญที่ได้พูดถึงด้วยเช่นกัน

บาคารี่ ซานญ่า

You must be logged in to post a comment Login